Text uit publicatie 'Fresh Cacoa', een publicatie n.a.v. een groepsexpositie in de Cacaofabriek in Helmond. Door Manus Groenen
"Soms lijkt het alsof wij als mensheid ontsnapt zijn aan de natuur. We zijn dankzij technologie en wetenschap steeds
beter in staat haar naar onze hand te zetten, maar mogelijk raken we daardoor als mensheid ook steeds meer vervreemd
van onze oorsprong. We vullen de leegte die daaruit ontstaat in toenemende mate met een bestaan in de virtuele wereld,
maar zijn we daarin wel thuis?
De beeldschermen in de installaties van Renée van Oploo (St. Michielsgestel, 1991) fungeren als spiegels waarin digitale
animaties onze tijd reflecteren. Meerdere animaties worden samengebracht in een onheilspellend universum. Deze beelden
fungeren samen als een poëtisch commentaar op onze menselijke conditie; variërend van onze natuurlijke plek in het heelal,
tot de wijze waarop we onze wereld vormgeven. De motieven die ze gebruikt lijken bekend, maar Van Oploo toont ze op een
wijze die ons dwingt hun alledaagse vanzelfsprekendheid te heroverwegen. Een drone krijgt de hoofdrol in What Makes Falling
So Appealing? Dit hedendaags symbool van technologische vooruitgang lijkt zich net als de mens te bevinden in een eeuwige
vrije val, constant in beweging maar toch zonder verder te komen; is constante vooruitgang onze oplossing of juist het probleem?
In A Cosmic Anxiety komen onze natuurlijke en digitale realiteit elkaar tegen. We zien vanuit het heelal onze aarde transformeren
in een ster die langzaam verdwijnt in de kosmos, waaruit plots een bitcoin op ons af schiet. De bitcoin fascineert Van Oploo
vanwege het falen van het utopisch streven dat eraan ten grondslag lag; van een onafhankelijke digitale valuta is het opgeslokt
door de reguliere economie, met alle problematische speculatie die daarbij hoort.
De titel van de gehele installatie Art Is Our Only Hope moet cynisch opgevat worden. Aan de ene kant is het redden van de wereld door
het maken van kunst een prijzenswaardig streven en geeft het zin aan het bestaan en aan het kunstenaarschap. Aan de andere kant is
kunst ook maar een menselijke constructie die we belasten met de ijdele hoop dat ze ons een antwoord kan bieden op problemen die
elders niet oplosbaar lijken. Van Oploo schippert als kunstenaar tussen deze polen vol hoogmoed en integriteit. Ze pretendeert
niet de redder van de wereld te zijn, maar beperkt zich tot het tonen van een donkere spiegel waarin we onze eigen conclusies mogen trekken. "